از دست دادن

سلااام

نمیدونم از دست دادن چه حسی داره. دلمم نمیخواد چیزیو از دست بدم که هنوز حسرت داشتنشو دارم . دوست دارم حداقل از دست دادنام وقتی باشه که نیاز کمتری بهشون دارم ولی دنیا منتظر نمیمونه ببینه من کی نیازم به ادما یا چیزا کم شده . بلکه میگیره.

الان که دارم اینو مینویسم 19 دهم یا شایدم بیستم مهرماه 99 هست. آخرین مهر قرن هجری شمسی .پاییز. و پدر بزرگم توی بستر بیماریه شدید افتاده. حالش خوب نیست و نمیدونم دفعه بعد که به اینجا سر میزنم هستش یا نه. کلی خاطره باهاش دارم کلی حسای عجیب غریب که میترسم از دستشون بدم توی حافظم نمیدونم چه حسی داره ولی الان فقط نمیخوام رنج بکشه. دست من یا هیچکسی نیست ولی کاش میتونستم مطمعن باشم چیزی نمیفهمه و چیزی حس نمیکنه.

خالم خوبه بد نیستم. امیدوارم حال اطرافیانمم خوب شه.

مامانم میگه تو دل گنده ای چقدر. ولی من دل گنده نیستم. فقط شرایط رو جور دیگه ای می بینم و منطق غیر احساسی دارم گاهی. البته شاید نیمیش بلوفه:d

کاش کسی کسی رو از دست نده وقتی هنوز نقشش توی زندگیش پررنگه.

و من همینجا آرزو می کنم که کاش تا رو دست و پای خودمم عمر کنم. البته آرزومه دویست سال عمر کنم ولی روی دست و پای خودم و با هوشم و توی اجتماع:d (چقدم خوش اشتهام)

خلاصه که امروز حس عجیبی دارم با دیدن پدر بزرگم.

حالتون خوب.

امیدواری

سلام چطورین؟

امروز با حال بهترین اومدم. قالب اینجارو از زمستان به امیدوار تغییر دادم. دیگه هیچوقت به قالب دلگیر سیاه و خاکستری برنمیگردم. تمام تلاشمو میکنم بر نگردم.

حال بد حال بد میاره حال خوب حال خوب.

من روزای بد دارم روزای خوبم دارم. روزای بدم بیشتره روزای پر از ترس و استرس و دلهرم خیلی بیشتره ولی روزای خوبیم دارم که باید بهشون پرو بال بدم.

امروز ورزش کردم. میخوام دوباره درس بخونم و امید داشته باشم و امیدو بسازم. سخته البته از اونجهت که دیگه نوجوان سابث نیستم که به خودم انگیزه بدم و روحیات متفاوتی داشته باشم.

دلم ثبات می خواد . کی به ثبات می رسم؟ تلاش دارم به ثبات برسم. مشکلات از پا نندازتم.

خلی سخته ها خیلی. امیدوارم از پسش بر بیام.

کاش همه حالشون خوب بشه.

فعلا میخوام توی درد حال خوبی بسازم برای خودم. درد اساسی فراموش نباید بشه باید بمونه و محکم شه . جمله ی معروفی میگه چیزی که نکشت قوی ترت می کنه. و میخوام این ددر قوی کنه منو وقتی هنوز نکشتم و از پا درم نیورد وقتی 11 ساله دارم این رنجو به دوش میکشم.

باز میشه این در...

 

پارادوکس

سلام

شاید سالهای زیادی بود اینجا نیمده بودم و تایپ نکرده بودم. چقدر دلم برای اون روزای حال خوبم تنگ شده. وقتی وبلاگ می نوشتم وقتی دوستایی داشتم که شما بودید چقدر آدم بهتر امیدوار تر و هدفمندتری بودم. چقدر دلم خوش تر بود. فکر میکردم قراره آیندمو بسازم دنیای خودمو و چندنفرو عوض کنم. فک میکردم دغدغه هام مهم ترین دغدغه های دنیان. چقدر خوش خیال بودم من. دنیای خیالی که ساخته بودم پودر شد رفت هوا. هرمان هسه تو یکی از کتاباش چه خوب راجب این حرف میزنه که دنیای خیالی و رویاییمون توهمه. همین دنیا با همین ادما و اوضاعش هم میتونه حال مارو خوب کنه. چرا حال من خوب نمیشه پس؟ خوبما شکر! نفس میکشم خانواده دارم حالمون خوبه ولی چرا همش حس میکنم یه چیزی کم دارم. چرا حس میکنم یه جای داستان کمه؟ دلم میگیره از این بابت

کاش روزای بهتریم بیاد. منی که اینجا با ناامیدی دارم مینویسم هنوز یه روزایی امید دارم هنوز یه روزای زیادی حالم خوبه. گاهی خوبم گاهی بدم. شاد زندگی همینه نه؟ زندگی وقتای تپش قلبه؟ زندگی وقتای ناامیدیه؟ وقتای امیدواری؟ وقتای شادی؟

من گیجم گیجم و نمیدونم چمه گاهی . گیجم و نمیدونم چی میخوام گیجم و نمیدونم شادم یا غمگین.

اینجا باید بنویسم باید خودمو مجبور کنم به دوباره نوشتن واسه خودم واسه ثبت خاطراتم. باید نوشت. تا یادم بمونه کی و چه وقت چه حالی داشتم و از کجا رسیدم به کجا.

بزرگترین آرزوم اینه تویه یه دور باطل گیر نیفتاده باشم.

کاش توی مسیر درستم قرار بگیرم.

مهر ماه پاییز 99.

 

عنوان نداره واقعا....

وقتی از ۹ سالگی وبلاگ نویس بودم یاد نگرفتم بدون اینجا خوشحال باشم. تو دنیای واقعی آدمای واقعی چرا نمیبینن منو.؟ واسه شکوایه نیمدم . دوست دارم بنویسم. دوست دارم دوست پیدا کنم. همینجا دقیقا همینجا. ولی به خودتون بیاید خودتونو تبدیل کردید به یه قهرمان توی توییتر توی فیش بوک وبلاگ تلگرام اینستاگرام همه جا فقط یه عده دیده میشن. نمیگم لیاقتشو ندارن دارن قلم خوبی دارن فوق العاده . ولی دوست نمیشن انقد دورتون شلوغه که ما معمولیارو نمیبینید. خیلی ازتون نارحتم هرچند شاید این حقو ندارم....

....

این تنهایی دیگه داره بدجور ازارم میده.

خستم زیاد. خستم

ویکی

اگر از ویکی پدیا حتی یک بار استفاده کردید لطفا ویکی پدین شوید.  ویکی پدین ها به حق مولف احترام می گذارند اما اگر می توانستند ان را از میان بر میداشتند تا همه ی افراد دانش خود را به اشتراک بگذارند بدون مرز.

+اگر دنبال یک تفرح سالمید اگر سنتان کم است یا اگر دانش جمعی برایتان ارزش دارد ویکی پدین شوید. و اگر نمی دونید چیکار کنید. خوب کمک بگیرید. من که هستم.(:دی)

مبتلا یعنی ...

)تا نکوتر می شوی من مبتلا تر می شوم )

بلاگستان ۲

وقتی واسه اولین بار اینترنت وارد خونه ها شد فکر کنم از اولین کسایی بودم که با دایل اپ میرفتم اینترنت. اولین بار که وبلاگ درست کردم سال ۸۵ بود فکر میکنم . اون موقع که تو سن من یاهو مسنجر هم زیاد باب نبود . چه دوستایی که پیدا نکردم دوستایی که هر چی زمان گذشت یا دور دور شدیم یا نزدیک نزدیک. دنیای وبلاگ نویسی با دنیا های دیگه ی این دهکده مجازی خیلی فرق داشت و داره. شاید اون موقع ها این فرقو نمی فهمیدیم اما الان ماه بالا اومدِ و حقیقت اشکار شده وبلاگ جایی بود که خیلی کم پیش میوند تا فحش بخورم . خیلی اوقات دلم شکست خیلی اوقات ناراحت شدم ولی خاطرات همراه با اشکشم شیرین بود. برای نسل من بهترین خاطرات خاطرات وبلاگین. جایی که بزرگ شدیم و سعی نکردیم متفاوت باشیم. و همین باعث شد با بقیه فرق کنیم.   

خودمون باشیم

جملاتی که ادما زیر عکساشون می نویسن اون چیزی نیست که واقعا هستند. ادما بیشتر اوقات سعی میکنند خودشون رو توجیح کنند یا اونی نشون بدن که نیستن ولی دوست دارند باشند. خیلی کم پیش میاد یک نفر جرات کنه به معمولی بودنش اعتراف کنه... ولی من همیشه میدونم که معمولی ترینم... پیاده روی میکنم هیجان دارم و انرژی و حتی زیاد صحبت میکنم...معمولی بودن گاهی خیلی خوبه... شاید باعث بشه همیشه تنها بمونی ولی مطمعنم این موفقیت توی ایندتو تضمین میکنه. واسه همینه همیشه میگم‌خودتون باشید شاید کسی رو جذب نکنید ولی حداقل  به وجودتون و اون خود درونی خیانت نکردید...